Rozdział 1. cz.2

Przyłożyłem lód do twarzy Harry'ego. Nie wyglądał zbyt dobrze.
- Może wezwać pogotowie? - zaproponowałem, rzucając mu koc.
- Nie, przeżyję. - uśmiechnął się, zawijając się w kokon.
Przewróciłem oczami. Jest jak małe dziecko. Taki... bezradny? To chyba odpowiednie słowo. Poszedłem do kuchni i zrobiłem mojemu 'koledze' herbatę. Po upływie trzech minut, siedziałem koło niego na podłodze. Taaak, nie wiem czemu tu usiadł, w końcu wkoło ma 2 sofy, ale jego wybór.
- To kto cię tak urządził? - zacząłem.
- Nie znasz. - burknął.
Dobra, spoko. Już więcej o nic nie pytam. Siedzieliśmy w ciszy przez dobre czterdzieści minut. Nie chce gadać to nie. Zacząłem cicho podśpiewywać.  Spojrzał na mnie spod loków.
- Ładny masz głos. - uśmiechnął się.
Odwzajemniłem uśmiech.
- Nie przeszkadzam ci... Pójdę już. - powiedział idąc w stronę drzwi.
Cicho mruknąłem ' Pa ' i już go nie było.  Była godzina dwudziesta, ok. dwudziestej pierwszej pójdę zobaczyć czy jeszcze żyje. Zayn... Co ty się stałeś taki opiekuńczy? Może to po stracie mojego kota... Och, kochana Lisa. Taaa, jestem miłośnikiem zwierząt. Co prawda po mnie tego nie widać, no ale jestem.
Nalałem sobie Jack'a Daniels'a i usiadłem na kanapie.

*Harry*

Każdy skrawek ciała mnie boli... Dlaczego ludzie mnie aż tak nienawidzą?! Rzuciłem kluczami w ścianę, pewnie będzie w niej małe wgniecenie, ale co mi po tym ? Skoro już teraz chcę się zabić? Tak, właśnie w tej chwili, naszła mnie ochota na igranie ze śmiercią. Zacząłem kręcić się po salonie. To przecież nie będzie bolało. Chwila i już mnie nie ma. Hmmm. Ściągnąłem bluzę. Dobra, która godzina? Dwudziesta pierwsza. Odłożyłem telefon na komodę i podszedłem do okna. Otworzyłem je. Moje ciało przeszedł dreszczyk, który był spowodowany zimnym wiatrem i adrenaliną. Wszedłem na parapet. O kurwa. Jak wysoko. W końcu to 10 piętro. Spojrzałem w dół, samochody sobie spokojnie jeżdżą, ludzie chodzą z dziećmi, a ja właśnie chcę im spaść z 'nieba'. Trudno. Podszedłem bliżej krawędzi i wtedy usłyszałem pukanie do drzwi. Miałem ochotę wydrzeć się na cały Londyn ' Ja pierdole ', ale to byłoby nie kulturalne. W końcu drzwi otworzyły się a do mieszkania wpadł Zayn. Czego on tu znowu ?! 

- Harry ! Co ty robisz?! - wrzasnął podbiegając do okna.

- Nie podchodź, bo skoczę ! - krzyknąłem, a on zatrzymał się w pół kroku. 

Przełknąłem głośno ślinę, a on stał przerażony. 

- Nie chcę być świadkiem samobójstwa ! Złaź stamtąd ! Teraz ! - krzyczał. 

- Ale ja nie chcę żyć ! Nie chcę ! Rozumiesz?! - co prawda bałem się skoczyć... ale to zostaje między nami. 

Podszedł do mnie łapiąc za rękę.

- Zejdź, w tej chwili. 

Wyrwałem mu się i noga obsunęła mi się z parapetu. Poczułem uścisk Zayn'a na moim nadgarstku. WŁAŚNIE WISIAŁEM 20 METRÓW NAD ZIEMIĄ. Drugą ręką złapałem się nieszczęśliwego parapetu. 

- Nie ruszaj się ! - krzyknął mulat, wciągając mnie do apartamentu. - Czy cię doszczętnie powaliło!? 

Nie odpowiedziałem, zalewając się łzami.

______

trolololooololo :D Takie tam. ROZDZIAŁ DLA.... WERONIKI ! :D Kocie, kocham cię :D 

jak są błędy sorry ;D
NIE MA 6 KOMENTARZY - NIE MA ROZDZIAŁU ! ;D

Rozdział 1. cz. 1.

Kolejny dzień żmudnej pracy w kwiaciarni. I kolejne wyzwiska skierowane do mnie. Przyzwyczajam się do tego, ale jak ktoś wyzywa cię od 'pedziów, kur*'... To okropnie boli. Właśnie kończy się moja zmiana. Pożegnałem się z mamą i ruszyłem w stronę domu. Po drodze zaszedłem do piekarni. Dostałem sms'a: 'Uważaj na siebie.' Mamoo, nie jestem małym dzieckiem. Wchodziłem po schodach, kiedy poczułem mocne szarpnięcie za ramię. Upadłem na podłogę, dostając cios prosto w brzuch. Automatycznie zwinąłem się w kulkę. Otworzyłem oczy i zobaczyłem Erica... Mój kochany wróg, a za razem 'król' szkoły, do której nie chodzę a on nadal mnie prześladuje. Dalej nic nie pamiętam tylko ból przeszywający całe ciało...

*Zayn*

Wszedłem do wieżowca w którym mieszkam. Na windzie przyklejona była kartka ' awaria '. Hahaha ! Oni sobie chyba żartują !? Mam IŚĆ na 10 piętro z buta? Dobry żart, ale jakże prawdziwy. Zacząłem wspinać się po schodach kiedy to na 2 piętrze leżał człowiek. O matko. Nie żyje? Niepewnie podszedłem do niego. Kręcone włosy, dość wysoki... Hmm, jakbym go z skądś znał. Z policzka leciała mu krew. Przełknąłem głośno ślinę. Jak on miał na imię? Harry? Chyba tak. 

- Hej, słyszysz mnie? - obróciłem go na plecy. Zamrugał lekko oczami. Ufff, żyje. 

- Kim jesteś? - wymruczał, pocierając rękoma oczy. Wyglądał jak mały kotek. Zayn co ty...? 

- Później ci powiem. Wstawaj póki tylko my widzimy od cholery krwi. 

- Nie mam siły...

- Ile ważysz? - zapytałem, a on zrobił wielkie oczy.

- Nie wiem... z 57 kg? 

Westchnąłem. I przerzuciłem chłopaka przez ramię. Kurde... Lekki jest. On tylko pisnął ' O boże '. W końcu pomagam mu, tak? To niech chociaż mi tu nie marudzi. Przed nami długaa droga. A raczej przede mną. Patrzyłem na numerki pięter na ścianach. 3,4,5... Jeszcze 5 pięter. Czy to normalne, żeby w wieżowcu była tylko JEDNA winda? Zgłoszę to kurde... Harry co chwilę piszczał, skrzeczał, że go boli. No ludzie. Ouu, a tu kto idzie? Jakaś nowa lokatorka? Posłała mi uroczy uśmiech, a jak to ja, nie potrafiłbym się za nią nie obrócić. I tak jakby uderzyłem głową Harry'ego o ścianę.

- Pojebało cię !? - wrzasnął.

Przeprosiłem go i znów zapadła cisza. 7 piętro i... niespodzianka? Na windzie nie ma kartki. Czyli już ją chyba naprawili. Wcisnąłem guzik. Otworzyła się, no to pewny siebie stawiam krok do jej wnętrza. A noga mi się zapada.

- O ja pier! Pusty szyb ! - krzyknąłem. 

Loczek zaczął wierzgać nogami i krzyczeć, żebym go postawił, bo jeszcze nas zabije. Jak chciał, tak zrobiłem. 

____________

Nudny.... Ale jest ;D Jutro może cz. 2 ;D

NIE MA 3 KOMENTARZY - NIE MA ROZDZIAŁU.

Jak są błędy, sorry.

Bohaterowie.

Harry Styles - Osiemnastolatek z Londynu. Rzucił szkołę z powodu wielu wyzwisk, z powodu jego odmienności. Na co dzień pracuje w kwiaciarni swojej mamy. Jego życie obróci się o 180 stopni, kiedy pozna pewnego chłopaka. Uwielbia śpiewać.

Zayn Malik - Urodził się w Bradford, ale mieszka w Londynie. Ma 19 lat. Jego pasją jest śpiew i w przyszłości chciałby kształcić się w tym kierunku. Pochodzi z zamożnej rodziny. Na przeciw jego apartamentu, znajduje się mieszkanie pewnego chłopaka, który jest niezmiernie tajemniczy. Nie długo Zayn  może będzie jego zbawieniem.

Kompletnie nowa opowieść. Tym razem o Zarrym :D Myślę że to opowiadanie się wam spodoba. Do jutra, postaram się dodać 1 rozdział : )